Αληθινα Γεγονοτα: ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ : ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΩΣ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

Είναι απίστευτο, πόση καλοσύνη, πόση Γαλήνη υπάρχει στα χώματα τη Σαντορίνης, του νησιού που έχει πλάσει κι εξουσιάζει η οργή των δαιμόνων... Η Σαντορίνη ανήκει στις ιδιομορφίες, στις ιδιοτροπίες, στα παράδοξα της ελληνικής γης. Είναι ένας άλλος κόσμος. Με το δικό του ρυθμό, με το δικό του νόημα. Ένας κόσμος, που περισσότερο από πολλούς άλλους ελληνικούς κόσμους, ζει πάντα με την αγωνία του απευκταίου.

Τη Σαντορίνη την έχει πλάσει το πνεύμα της τραγωδίας, ένα πολύ παράμερο και οργισμένο πνεύμα. Είναι μακρινό και παράμερο και μοναχικό Νησί, είναι στις Κυκλάδες. Ένας ασκητής, από εκείνους τους αληθινούς, ακέριους που αγαπούσαν με πάθος τη μοναξιά που έφερνε σιμά στο πνεύμα του Θεού, περ' απ' τους ανθρώπους κι από των ανθρώπων τα πάθη.

Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη, όρθωσες ένα στήθος βράχου, κατάστιχτου απ' την έμπνευση της όστριας, για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη, για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα, με φωτιά με λάβα με καπνούς, με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο, γέννησες τη φωνή της ημέρας...

... Δίμορφη και πανέμορφη, άγρια και οικεία, η Σαντορίνη είναι και μένει μαγική –νεράιδα, που σε θαμπώνει και σε τρυφερεύει, και σε κρατάει αιχμάλωτο για πάντα με τα γητέματά της...

... Αντικρίζοντας τον αμφίβιο γίγαντα του ηφαιστείου της, αγναντεύοντας την πελώρια στεφάνη της καλδέρας της, ψηλαφώντας τη μαύρη άμμο και τις υπόλευκες άσπες, έχεις την αίσθηση πως ζεις τη γένεση του κόσμου...

Βαδίζουμε προς το Μεροβίγλι, μέρα φθινοπωρινή, πνιγμένη στο φως. Τα άσπρα καμπαναριά των ξωκλησιών, γραμμή εξαίσια, αρμονία, γράφονται πλάι στους γυμνούς, ρημαγμένους ανεμόμυλους. Σκέπτομαι το σοφό ένστικτο, την αρμονία αυτή που άνθισε πρώτα μες στην καρδιά των απλοϊκών μαστόρων του νησιού για να γίνει έπειτα, περασμένη από γενιά σε γενιά, παράδοση και παρακαταθήκη.

Τ' αλάτι, ο ήλιος, το νερό, κατατρώνε λίγο λίγο τα σπίτια. Μια μέρα, εκεί που στέκονταν παράθυρα και άνθρωποι, μένουν οι μουσκεμένες πέτρες κι ένα άγαλμα με πρόσωπο στο χώμα. Οι πόρτες, μόνες, ταξιδεύουν στη θάλασσα, δύσκαμπτες, ασυνήθιστες, αδέξιες..

... Πουθενά αλλού δεν είχα την ευκαιρία να δω τον κόσμο από τόσο ψηλά σε σμίκρυνση. Τα βαπόρια ήταν σαν τα παιχνίδια μου, οι άνθρωποι δεν ξεπερνούσαν τον ένα πόντο...Η Σαντορίνη περιγελούσε την πραγματικότητα, αποκάλυπτε πόσο λίγο βάρος είχε...